Ημέρα κατά της σχολικής βίας!

Παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας.6 Μαρτίου !

Ένας όρος ,μια έννοια που ηχεί τα τελευταία χρόνια μέσα στα σχολεία αλλά και στα σπίτια απελπισμένων και φοβισμένων γονέων.

Ξεχωρίσαμε τις έννοιες "μαρτυριάρης" ή "καρφί " από τον ήρωα από αυτόν δηλαδή που ενημερώνει κάποιον ενήλικα για ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ γεγονός.

Για τα ασήμαντα γεγονότα και τις συγκρούσεις που μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή ανάμεσα στα παιδιά ,τις επιλύουμε μόνοι μας ,μεταξύ μας.

Ενημερώνουμε μόνο για κάτι που μας ενοχλεί ,κάτι που μας πληγώνει ,κάτι που μας κάνει να νιώθουμε άσχημα,κάτι που τσαλακώνει την ψυχή μας!!!

Μας βοήθησε πολύ η ιστοσελίδα της συναδέλφου -δασκάλας ,της Ιωάννας .

ΤΑΞΗ ΑΣΤΕΡΑΤΗ (Καρφί ή Ήρωας)(πατήστε)

Με τα παραδείγματα καταλάβαμε καλά και παίξαμε το παιχνίδι με τις λέξεις ΗΡΩΑΣ και ΚΑΡΦΙ.

Μοιράσαμε τις λέξεις ,τις αναγνωρίσαμε.

Δείχναμε και διαβάζαμε ένα γεγονός .

Τα παιδιά απαντούσαν ,σηκώνοντας το καρτελάκι τους και εξηγούσαν και γιατί.

Μπορώ να ζητήσω ευγενικά τη σβήστρα μου πίσω.Δε χρειάζεται  να ενημερώσω την δασκάλα μου.

Τρέχω να το  πω στη δασκάλα μου ,το παιδάκι κινδυνεύει.

Στη συνέχει διαβάσαμε το παραμύθι "Τα μπαλόνια της φιλίας"

Θα το βρείτε εδώ σε ηλεκτρονική μορφή.
Τα μπαλόνια της φιλίας!

Και αποφασίσαμε να φτιάξουμε και εμείς τα δικά μας μπαλόνια της φιλίας.
Κάθε παιδάκι κι ένα μπαλόνι ,όπου πάνω θα γράψουν το όνομα οι καλύτεροί του φίλοι.
Ένα μπαλόνι μοναδικό ,που θα μας κάνει περήφανους για τους φίλους που έχουμε .

Θα δανειστώ τα λόγια ενός καλού συναδέλφου...

"Μπούλινγκ δεν είναι όταν ο Γιαννάκης πλακωθεί στο ξύλο με τον Κωστάκη και μετά από 5 λεπτά είναι και πάλι φίλοι. Το λέω, σήμερα που είναι παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού, επειδή αυτός ο όρος, όπως και ο όρος φασισμός, χρησιμοποιούνται όπου λάχει, όπως λάχει, με συνέπεια να απονευρώνονται."

Ζούμε σε δύσκολες εποχές.
Αναπολώντας την δική μου παιδική ηλικία ,οι μόνες πληγές που έχουν μείνει ,είναι τα σημάδια στα γόνατα και στους αγκώνες από τα άπειρα πεσίματα στις αλάνες και στις αυλές,από τα σκαρφαλώματα στα δέντρα και στα μυτερά βράχια.

Κάτι έχουμε χάσει ,κάτι έχουμε μπερδέψει ,κάποιοι μας αποσυντόνισαν ,λάθος πρότυπα...

Ένα απόσπασμα αφιερωμένο  στη γενιά που έζησε τα παιδικά της χρόνια κάπου στη δεκαετία του ΄80.

...Τότε, ζούσαμε κάθε στιγμή.. Πέφταμε, χτυπούσαμε και ξανασηκωνόμασταν. Μαθαίναμε γράμματα και οι δάσκαλοι μας τραβούσαν τα αυτιά. Παίζαμε μέχρι αργά και κλέβαμε φρούτα από τα δέντρα. Μεγαλώναμε με μουσική που δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ..
Το πρωί, μας έφτιαχναν ψωμί με μερέντα και γάλα από την κατσίκα. Τα βράδια μας σκέπαζαν με τα ναϋλον λουλουδάτα σεντόνια και μας χαϊδευαν τα μαλλιά μέχρι να μας πάρει ο ύπνος... Το χειμώνα μας μάθαιναν πολλαπλασιασμό και γραμματική. Μας έπαιρναν από το σχολείο και όταν γυρνούσαμε σπίτι βρίσκαμε ένα ζεστό πιάτο φαϊ.

Τα απογεύματα, η γιαγιά κι ο παππούς μας πήγαιναν στην παιδική χαρά και όσο εμείς παίζαμε, εκείνοι κάνανε πηγαδάκια με άλλες γιαγιάδες και παππούδες αναπολώντας τις ωραίες στιγμές της εποχής τους.

Το βράδυ μας κυνηγούσανε στις γειτονιές και φωνάζανε να κατέβουμε από τα δέντρα και να μη φάμε άλλα κορόμηλα μη μας πιάσει η κοιλιά μας! Όταν σπάγαμε τα κεφάλια μας και πέφταμε από τα ποδήλατα μας έβαζαν τσιρώτα, τότε τα μοντέρνα αδιάβροχα χαντζαπλάστ... δεν υπήρχαν.
Η μοναδική μας σχέση με την τηλεόραση ήταν για να δούμε κάντυ-κάντυ, roadrunner, Bugs Bunny, Thundercats και Οδύσσεια, παρέα με ένα carnation. Τότε δεν υπήρχαν παιδικά με τεράστιους κακούς με κόκκινα μάτια και ανατριχιαστικές φωνές. 

Αγαπούσαμε αληθινά και παρ’όλες τις δυσκολίες.. ζούσαμε, αναπνέαμε και ρουφούσαμε τη ζωή...
Κι όμως μεγαλώσαμε...